Tim Van Laere Gallery is pleased to present The Last Waltz (For Leon), a groupshow featuring works by Marcel Dzama, Armen Eloyan, Gelatin, Adrian Ghenie, Kati Heck, Anton Henning, Tomasz Kowalski, Friedrich Kunath, Edward Lipski, Jonathan Meese, Ryan Mosley, Peter Rogiers, Ben Sledsens, Ed Templeton, Rinus Van de Velde, Aaron Van Erp, Henk Visch, Franz West and Anke Weyer. The Last Waltz (For Leon) marks an important new step in the gallery’s ambition: the gallery will trade the space of the Verlatstraat for a new building designed by OFFICE Kersten Geers David Van Severen, located on the Nieuw Zuid in Antwerp.

The opening of the new space is planned for April 2019. Together with the majority of artists the gallery brings a last goodbye to the space that shaped the gallery for the last 20 years. All media are represented in this show: sculptures, paintings, drawings, film and photography.

​

The work of Marcel Dzama (°1974, Winnipeg; lives and works in New York) is immediately recognised by his own distinctive visual language, layered with artistic influences like Dada and Marcel Duchamp. He combines political and social developments with a world of fables, myths and fictional stories. Mostly known for his drawings, he also makes sculptures, paintings, films and dioramas.

​

According to Armen Eloyan (°1966, Yerevan; lives and works in Zurich and Antwerp) a good painting is like a good joke, the pieces have to come together. With his characteristic dark humor, colourful paint and thick black contours, Eloyan reveals a dystopian world where things are thrown out of balance, confronting the viewer with existential questions. Combining influences from street art and animated cartoons with references to great pioneers in painting such as Willem De Kooning and Philip Guston, Armen Eloyan depicts a world where familiar figures, associated with our childhood, are stripped from every ounce of innocence.

​

Gelatin (live and work in Vienna) is comprised of four artists. They first met in 1978, when they all attended a summer camp. They have been playing and working together since then. Their universe could be defined as a stupendous extravagant jumble. Their work originates out of performances and is translated mostly into sculpture. From 1993 they began exhibiting internationally.

​

At first sight Adrian Ghenie's (°1977, Baia-Mare; lives and works in Cluj and Berlin) paintings deal with subjects that carry a historical set of references, but collective memory is constantly challenged by enigmatic prophetic actions, occulted and personal folds in the temporal linearity. Ghenie's works have become increasingly complex and multilayered, generating an open-ended set of internal and external meanings. Infused with ambiguity, the works operate in the areas between figuration and abstraction, history and imagination, past and present.

​

Kati Heck (°1979, Düsseldorf; lives and works in Pulle, Belgium) is to be considered an heiress to German Expressionism. One is reminded of the bars, dancers and actors of Otto Dix and George Grosz at the same time as the Old Masters. Heck synthesizes and fuses styles. She’s both an Abstract Expressionist as a Realist. She challenges the medium of paint on a completely new level, as a gesture toward unabashed self-assertion and its radical effects.

​

The oeuvre of Anton Henning (°1964 Berlin; lives and works in Berlin and Manker) comprises paintings, sculptures, drawings, films, photographs, musical pieces and entire environments and could be read as a contemporary interpretation of the Gesamtkunstwerk. Focussing equally on the search as well as the outcome, he creates a hybrid pictorial event, an anarchy of images liberated from the gravity of the isms in art history. With his motif repertory, material choices, stylistic devices and playful reinventions of the genre types, Henning doesn’t simply quote from art history, but he playfully looks for painterly potential through his own pictorial memory which has remained delitescent, discarding all spatial, temporal, and ideational contexts.

​

 

Tomasz Kowalski (°1984 Szczebrzeszyn; lives and works in Krakow and Szczebrzeszyn) is a key figure in emerging Polish painting today. His influences owe deep gratitude to the tradition of German Expressionism, Outsider art and esotericism along with Surrealism. The influence of

psychedelia and Postmodern American literature feature prominently in his work. This constellation of references share a common representation of a paranoid thinking about reality, full of alternate versions, varying paths and multiple parallel narrations. It is this combination of Kowalski's imagination, his figurative play with abstraction and confident handling of paint that gives his work a unique vitality. His paintings are a micro-utopia, a reflection of a hypothetical reality or simply a representation of what it means to be alive today, right here.

​

Friedrich Kunath’s (°1974 Chemnitz; lives and works in Los Angeles) work is permeated with ambiguity. His personal journey from East to West Berlin, towards his new-found home in Los Angeles presented Kunath with a wide variety of source material ranging from the canon of art history and German philosophy to the idiom of kitsch and the make-believe world of Hollywood and LA. Many of which are impacted by two poles—the culture of wisdom and popular culture—to the point of obsession and even, at times, systematization. Dealing with the universal themes of human existence, such as love, loss, optimism, vulnerability and melancholy, he serves a variety of media, ranging from painting, sculpture, drawing, video and photography, to expansive installations, all provided with a tragicomic pathos and dreams of possibilities.

​

"My work exists between the cultural and the visual level," Edward Lipski (° 1966, London; lives and works in London) explains, "I’m interested in the space between something you understand and something that is also abstract. This confusion creates a particular intensity." His work moves between these two poles; the distance between extremes is blurred, until we find ourselves immersed in a seductive visual chaos.

Jonathan Meese (°1970, Tokyo; lives and works in Berlin and Hamburg) is renowned for his multi-faceted work, including wildly exuberant paintings and installations, ecstatic performances, and a powerful body of sculptures. All of Meese's work is driven and supported by a striving for a rule of art, the dictatorship of art. Apparently effortlessly, he has developed in all genres an independent and at the same time unique vocabulary that gives his work a variety, visual energy and quality which, according to Robert Fleck, has been unheard of since Picasso.

​

In the paintings of Ryan Mosley (°1980 Chesterfield; lives and works in Sheffield) time, place, history, the characters that populate them and the spaces they inhabit are all warped, distorted, thrown out of kilter, in states of fusion, disintegration and recombination. The figures he portrays in various ways merge or correspond with their backgrounds; the contours of their heads, jawlines, beards and hair and cheekbones flattening into a field of interlocking shapes. It is as if, in some hard-to-fathom way, the people Mosley portrays are the paintings they inhabit.

​

Peter Rogiers's (°1967, Antwerp; lives and works in Oud-Heverlee) ironic-expressive sculptures hover between abstraction and figuration, combining both a tremendous craftsmanship and an innovative visual language. The work of Rogiers is characterized by numerous contradictions, hovering between abstraction and figuration with an overwhelming spatial impact. With his distinctive sense of humor, a large portion of irony and exceptional artisan qualities, Rogiers challenges the conventions of traditional art history by taking them out of their typical context and introducing them in a new imagery. The psychology of the form is at the heart of his practice.

​

 

Ben Sledsens's (°1991, Antwerp; lives and works in Antwerp) works testify a profound knowledge of art history. His palette of strong, lively colors, high technical qualities and simple visual language exist within a long tradition that refers to great masters such as Henri Matisse, Claude Monet, Henri Rousseau and Pieter Breughel the Elder. Nature and daily life are also important sources of inspiration for Ben Sledsens. He documents various sources of inspiration and daily life events in his small drawings. His large-scale canvasses seem deceptively simple due to the naïve imagery and very recognizable subjects, but behind this lies a profound thought-out composition in which Sledsens incorporates a visual storyline into his work.

​

Ed Templeton (°1972, Garden Grove; lives and works in Huntington Beach) spent his youth in a world of skateboarding and punk music. He describes his drawings, photos and paintings by

means of anecdotes and feelings that give a new, more profound interpretation to the images. Human vulnerability is also an important theme in Templeton’s paintings and drawings. This particularly applies to the works populated by zombie-like human figures, who seem to have escaped from some medieval tableau of the Last Judgement. Templeton’s early skate fame gave him a forum to discuss issues like racism and homophobia that weren’t getting much play from the Thrasher (magazine) crowd. He served a pioneering role in leading skateboarding into the creative and cultural influence it is today.

​

Over the past few years, Rinus Van de Velde (°1983, Leuven, lives and works in Antwerp) has built a strikingly coherent oeuvre, mainly consisting of monumental, narrative charcoal drawings. Although these drawings still play a prominent role in his work, Van de Velde has evolved increasingly towards a ‘total artist’, creating a tension between fiction and reality by the use of different media such as drawings, sculptures, installations and film. With his large scale drawings Van de Velde invites the viewer to step into his carefully constructed universe. Casting himself as a succession of fictive characters and constantly reinventing himself as a different kind of artist, Van de Velde inhabits different personas, genres and art forms.

​

Aaron van Erp's (°1978, Veghel; lives and works in Eindhoven and Asuncion, Paraguay) morose humor is channeled into haunted paintings. The artist’s portrayal of a reflection of a disconcerting atmosphere has never been more potent. His works often displays random acts of surreal violence. His gruesome scenes take place in the artist signature dystopian environments, which take the form of deserted beaches and isolated interiors which are made even more absurdly surreal by the random placement of objects such as a table tennis table, or a FedEx crate.

​

With his poetic sculptures, Henk Visch (°1950 Eindhoven; lives and works in Eindhoven and Berlin) often manages to evoke all kinds of associations and stimulate the viewer’s fantasy. In Visch’s awareness there is both joy and pain. It contains raw material to play with and, even more, to work with so as to embody and stage, in a way that is familiar and secret, harrowing and full of leaps, some “truths” about our sexuality, our desires and our terrors, our arabesques and our collective gesticulations, our constant approximations, or, in short, our tribulations in space with the body as the vehicle: real bodies, invented bodies, those of known and utopian reigns.

​

Franz West (°1947, Vienna – †2012, Vienna) is without doubt one of the most important sculptors and environment artists of contemporary art. His oeuvre is characterized not only by the forms he invents, but also for the communicative quality with which he directly addresses the viewer, urging him/ her to participate. For West, the essence of the artwork is not the aesthetic quality, but how the work is used. These objects stimulate the ingenuity of the public and disrupt conditioned behavior in the exhibition space. His work makes us think about our living space and the social and personal activities that are happening there. The artist aims to create a certain interaction between artwork and viewer, between object and subject. An interaction that must ensure that art becomes an open and interactive process.

​

Dismantling false dichotomies such as abstraction versus figuration, accident versus intention and confusion versus order, Anke Weyer (°1974 Karlsruhe; lives and works in New York) has developed a practice where anything is possible, where confusion is as marvellous as it is treacherous. Uninhibited and instinctively Anke Weyer paints with a certain urgency, a speed that keeps the painted picture honest and pure. Speed triumphs over composition. Her compositional choices are made in the moment, very consciously or impulsive, each decision has a different meaning and magnitude. The paintings document Weyer’s proces: applying layers of paint, taking paint off, overpainting it again. Using energetic brush marks, drips, wipes and scrubbing, she develops a flux of forms and lines.

​

​

​

​

​

​

​

​

Tim Van Laere Gallery presenteert The Last Waltz (For Leon), een groepshow met werk van Marcel Dzama, Armen Eloyan, Gelatin, Adrian Ghenie, Kati Heck, Anton Henning, Tomasz Kowalski, Friedrich Kunath, Edward Lipski, Jonathan Meese, Ryan Mosley, Peter Rogiers, Ben Sledsens, Ed Templeton, Rinus Van de Velde, Aaron Van Erp, Henk Visch, Franz West en Anke Weyer. The Last Waltz (For Leon) markeert een belangrijke nieuwe stap binnen de ambitie van de galerie. De galerie zal de ruimte in de Verlatstraat inruilen voor een nieuw gebouw, ontworpen door OFFICE Kersten Geers en David Van Severen, gelegen op het Nieuw Zuid in Antwerpen. De opening van het nieuw gebouw is gepland voor april 2019. Samen met een groot deel van de kunstenaars brengt de galerie zijn laatste afscheid aan de ruimte die de galerie gevormd heeft voor de laatste 20 jaar. Alle media zijn vertegenwoordigd in deze tentoonstelling: sculpturen, schilderijen, tekeningen, film en fotografie.

 

Het werk van Marcel Dzama (°1974, Winnipeg; leeft en werkt in New York) is meteen te herkennen aan zijn unieke, karakteristieke beeldtaal, waarin verschillende artistieke invloeden van Dada en Marcel Duchamp herkenbaar zijn. Hij combineert sociale en politieke ontwikkelingen met een wereld van mythes, fabels en fictieve verhalen. Dzama is voornamelijk bekend omwille van zijn tekeningen, maar hij maakt ook sculpturen, schilderijen, films en diorama’s. 

 

Volgens Armen Eloyan (°1966, Jerevan - leeft en werkt in Zürich en Antwerpen) is een goed schilderij zoals een goede grap, de stukjes moeten in elkaar passen. Met zijn kenmerkende duistere humor, kleurrijke verf en dikke zwarte contouren, onthult Eloyan een dystopische wereld waarin de dingen uit balans zijn gegooid en de toeschouwer geconfronteerd wordt met existentiële vragen. Armen Eloyan combineert invloeden vanuit street art en geanimeerde cartoons met verwijzingen naar grote pioniers in de schilderkunst zoals Willem De Kooning en Philip Guston. Hij toont een wereld waarin vertrouwde figuren, die we vaak associeren aan onze eigen jeugd, elk greintje onschuld hebben verloren.

 

Het kunstenaarscollectief Gelatin (woont en werkt in Wenen) is samengesteld uit vier kunstenaars. Ze ontmoetten elkaar voor het eerst in 1978 tijdens hun deelname aan een zomerkamp. Sindsdien spelen en werken ze samen. Hun universum kan men definiëren als een enorme extravagante chaos. Hun werk komt voort vanuit hun performances en vertaald zich vooral in sculpturen.

 

Op het eerste gezicht behandelen de schilderijen van Adrian Ghenie (°1977, Baia-Mare; woont en werkt in Cluj en Berlijn) onderwerpen die refereren naar de geschiedenis, maar het collectieve geheugen wordt voortdurend uitgedaagd door raadselachtige profetische handelingen, verduisterde en persoonlijke plooien in de temporale lineariteit. Ghenie’s werken worden steeds complexer en gelaagder en genereren een oneindige set van interne en externe betekenissen. Doordrenkt met ambiguïteit, bevinden de werken zich tussen figuratie en abstractie, geschiedenis en verbeelding, heden en verleden.

 

Kati Heck (°1979, Düsseldorf; woont en werkt in Pulle) wordt beschouwd als een erfgename van het Duits expressionisme. Haar werk doet denken aan de bars, dansers en acteurs van Otto Dix en George Grosz, net als aan de Oude Meesters. Heck synthetiseert stijlen. Ze is net zo goed een abstract expressionist als een realist. Ze brengt schilderen op een geheel nieuw niveau, als een gebaar in de richting van vrije, radicale zelfbevestiging.

 

Het oeuvre van Anton Henning (°1964 Berlijn, woont en werkt in Berlijn en Manker) omvat schilderijen, sculpturen, tekeningen, films, foto’s, muzikale stukken en volledige installaties. Zijn werken kunnen gezien worden als een hedendaagse interpretatie van het Gesamtkunstwerk. Door gelijkmatig te focussen op zowel het onderzoek als het eindresultaat, creëert Henning een hybride picturaal evenement, een anarchie van beelden bevrijd van de zwaarte van de ismes uit de kunstgeschiedenis. Met zijn motief repertoire, materiaalkeuzes, stilistische apparaten en speelse heruitvindingen van de genre types, citeert Henning niet simpelweg vanuit de kunstgeschiedenis, maar gaat hij speels op zoek naar het schilderkunstig potentieel via zijn eigen picturale geheugen naar datgene wat latent is gebleven en ontdoet hij zich van alle ruimtelijke, tijdelijke en ideationele contexten.

 

Tomasz Kowalski (°1984 Szczebrzeszyn; leeft en werkt in Krakow and Szczebrzeszyn) is een sleutelfiguur in de hedendaagse Poolse schilderkunst. Zijn werken zijn beïnvloed door de traditie van het Duitse expressionisme, outsider art, esoterie en surrealisme gecombineerd met invloeden uit de psychedelia en postmoderne Amerikaanse literatuur. Deze constellatie van referenties delen dezelfde representatie van paranoïde gedachten over de realiteit, gevuld met alternatieve versies, gevarieerde paden en meervoudige parallele verhaallijnen. Het is deze combinatie van Kowalski’s verbeelding, zijn figuratieve speelsheid met abstractie en zelfverzekerde omgang met verf die zijn werk een unieke levendigheid bezorgen. Zijn schilderijen zijn een micro-utopia, een reflectie van een hypothetische realiteit of simpelweg een representatie van wat het betekent om vandaag te leven, hier en nu. 

 

Friedrich Kunath's (°°1974 Chemnitz; leeft en werkt in Los Angeles) werk is doordrongen van ambiguïteit. Zijn werk is beïnvloed door de cultuur van de wijsheid en de populaire cultuur, tot het punt van obsessie en soms zelfs systematisering. Zijn persoonlijke reis van Oost- naar West-Berlijn, naar zijn nieuwe thuis in Los Angeles, presenteerde Kunath met een breed scala aan bronnenmateriaal, variërend van de canon van de kunstgeschiedenis en de Duitse filosofie tot het idioom van de kitsch en de make-believe wereld van Hollywood en Los Angeles. Kunath’s werk gaat over de universele thema's van het menselijk bestaan, zoals liefde, verlies, optimisme, kwetsbaarheid en melancholie. Zijn oeuvre omvat verschillende media, van schilderen, beeldhouwen, tekenen, video en fotografie tot uitgebreide installaties, allemaal voorzien van een tragikomisch pathos en dromen over mogelijkheden.

 

“Mijn werk bevindt zich tussen het culturele en visuele niveau” legt Edward Lipski (°1966, Londen; woont en werkt in Londen) uit, “ Ik ben geïnteresseerd in de ruimte tussen iets wat je onmiddellijk begrijpt en iets abstract. Deze verwarring zorgt voor een zekere intensiteit.” Lipski’s werk beweegt zich tussen deze twee polen. De afstand tussen de extremen is vervaagd, totdat we onszelf onderdompeld vinden in een seductieve visuele chaos.

 

Jonathan Meese (°1970, Tokyo; woont en werkt in Berlijn en Hamburg)staat bekend om zijn veelzijdig werk, dat gaat van exuberante schilderijen, installaties, extatische performances tot een krachtig oeuvre van sculpturen in diverse media. Al het werk van Meese wordt gedreven en ondersteund door een streven naar de dictatuur van de kunst. Schijnbaar moeiteloos ontwikkelde hij in alle genres een zelfstandig en uniek vocabularium dat zijn werk de verscheidenheid, visuele energie en de kwaliteit geeft, dat, volgens Robert Fleck, ongezien is sinds Picasso.

 

In de schilderijen van Ryan Mosley (°1980 Chesterfield, woont en werkt in Sheffield) zijn tijd, plaats, geschiedenis, de personages die ze bevolken en de ruimtes die ze bewonen allemaal kromgetrokken, vervormd, uit hun evenwicht gebracht en in een staat van fusie, desintegratie en recombinatie gebracht. De personages die hij op velerlei manieren portretteert,  vervloeien in of vereenzelven zich met hun achtergronden; de contouren van hun hoofden, hun kaaklijnen, baarden en haar en van hun jukbeenderen vervlakken in een ondergrond van in elkaar grijpende vormen. Het is alsof, op een of andere moeilijk te bevatten manier, de personages die Mosley portretteert, de schilderijen zijn die ze bewonen.

 

Peter Rogier’s (°1967, Antwerp; leeft en werkt in Oud-Heverlee) ironisch-expressieve sculpturen zweven tussen abstractie en figuratie en combineren zowel een uitmuntend vakmanschap en een innovatieve beeldtaal. Het werk van Peter Rogiers kenmerkt zich door tal van tegenstrijdigheden. Met zijn kenmerkend gevoel voor humor, een grote dosis (zelf)ironie en uitzonderlijke artisanale kwaliteiten daagt Rogiers de conventies van de traditionele kunstgeschiedenis uit, door ze uit hun typerende contexten te halen en te introduceren binnen een nieuwe beeldtaal waarbij de psychologie van de vorm steeds centraal staat.

 

Ben Sledsens’s (°1991, Antwerpen; leeft en werkt in Antwerpen) werken getuigen van een diepgaande kennis van de kunstgeschiedenis. Zijn palet van sterke, levendige kleuren, hoge technische kwaliteiten en eenvoudige beeldtaal bestaan binnen een lange traditie die refereren naar grote meesters zoals Henri Matisse, Claude Monet, Henri Rousseau en Pieter Bruegel De Oude.Ook de natuur en het dagelijkse leven zijn belangrijke inspiratiebronnen voor Ben Sledsens. Zijn grootschalige canvassen lijken bedrieglijk eenvoudig door de naïve beeldtaal en heel herkenbare onderwerpen, hierachter schuilt echter een sterk doordachte compositie waarin Sledsens een beeldende verhaallijn brengt in zijn werk.

 

Ed Templeton (° 1972, Garden Grove, woont en werkt in Huntington Beach) bracht zijn jeugd door in een wereld van skateboarden en punkmuziek. Hij beschrijft zijn tekeningen, foto's en schilderijen aan de hand van anekdotes en gevoelens die de beelden een nieuwe, meer diepgaande interpretatie geven. Menselijke kwetsbaarheid is ook een belangrijk thema in Templeton's schilderijen en tekeningen. Dit geldt in het bijzonder voor de werken bevolkt door zombie-achtige menselijke figuren, die lijken te zijn ontsnapt uit een middeleeuws tableau van het Laatste Oordeel. Templeton's vroege skate-faam gaf hem een ​​forum om kwesties zoals racisme en homofobie te bespreken die niet veel speelruimte kregen van de Thrasher (tijdschrift) menigte. Hij vervulde een pioniersrol in het leiden van skateboarden naar de creatieve en culturele invloed die het vandaag heeft.

 

De afgelopen jaren heeft Rinus Van de Velde (° 1983, Leuven, woont en werkt in Antwerpen) een opvallend samenhangend oeuvre opgebouwd, dat voornamelijk bestaat uit monumentale, verhalende houtskooltekeningen. Hoewel deze tekeningen nog steeds een prominente rol spelen in zijn werk, evolueert Van de Velde steeds meer naar een 'totale kunstenaar', waarbij hij een spanning creëert tussen fictie en realiteit door het gebruik van verschillende media zoals tekeningen, sculpturen, installaties en film. Met zijn grootschalige tekeningen nodigt Van de Velde de toeschouwer uit om in zijn zorgvuldig opgebouwde universum te stappen. Terwijl hij zichzelf cast als een opeenvolging van fictieve personages en zichzelf voortdurend uitvindt als een ander soort artiest, leeft Van de Velde zich in in verschillende persona's, genres en kunstvormen.

 

Aaron van Erp's (° 1978, Veghel; woont en werkt in Eindhoven en Asuncion, Paraguay) sombere humor wordt gekanaliseerd in spookachtige schilderijen. Het vermogen van een kunstenaar om een onthutsende atmosfeer te weer te geven is nog nooit zo krachtig geweest. Zijn werken vertonen vaak willekeurige handelingen van surrealistisch geweld. Zijn gruwelijke scènes vinden plaats in de dysthetische omgevingen van de kunstenaar, die de vorm aannemen van verlaten stranden en geïsoleerde interieurs die nog absurder surrealistisch worden gemaakt door willekeurige voorwerpen zoals een tafeltennistafel of een FedEx-kist.

 

Met zijn poëtische sculpturen weet Henk Visch (° 1950 Eindhoven; woont en werkt in Eindhoven en Berlijn) vaak allerlei associaties op te roepen en de fantasie van de toeschouwer te stimuleren. Het bewustzijn van Henk Visch bestaat zowel uit vreugde als pijn. Het bevat ruw materiaal waar je mee kan spelen, meer nog, waar je mee kan werken. Maar dan wel om, op een zowel bekende als verdoken manier, schokkend en met sprongen, te ensceneren en vorm te geven aan enkele "waarheden" over onze seksualiteit, onze verlangens en onze angsten, onze arabesken en onze collectieve uitingen, onze constante benaderingen, of, kortweg, onze beproevingen in de ruimte met het lichaam als voertuig : echte lichamen, uitgevonden lichamen, lichamen van vertrouwde en utopische heerschappijen.

 

Franz West (°1947, Vienna - †2012, Vienna) is ongetwijfeld één van de belangrijkste beeldhouwers en environmentkunstenaars binnen de hedendaagse kunst. Zijn oeuvre laat zich niet enkel kenmerken door zijn unieke vormen, maar ook door de communicatieve kwaliteit waarmee hij een directe dialoog aangaat met de toeschouwer en hem/haar uitnodigt tot actieve participatie.Voor West is de essentie van het kunstwerk niet de uiterlijke verschijning, maar vooral hoe het werk wordt gebruikt. Deze voorwerpen stimuleren de vindingrijkheid van het publiek en ontregelen geconditioneerd gedrag in de tentoonstellingsruimte. Zijn werk doet nadenken over onze leefruimte en de sociale en persoonlijke activiteiten die daar tot stand komen. De kunstenaar is erop uit een zekere interactie te creëren tussen kunstwerk en toeschouwer, tussen object en subject. Deze wisselwerking moet ervoor zorgen dat kunst een open en interactief proces wordt.

 

Binnen het werk van Anke Weyer (°1974 Karlsruhe; leeft en werkt in New York) is alles mogelijk, ze ontmantelt valse dichotomies zoals abstractie versus figuratie, toeval versus intentie en verwarring versus orde. Verwarring en twijfel ervaart Weyer als iets magnifiek zowel als verraderlijk. Ongedwongen en instinctief gaat Anke Weyer tewerk met een zekere urgentie. Een snelheid die ervoor zorgt dat het geschilderd beeld puur en oprecht blijft. De snelheid primeert over de compositie. Elke compositorische beslissing wordt gemaakt in het moment, heel bewust of net impulsief. De beslissingen die Weyer maakt hebben telkens een andere schaal en betekenis. Met energieke penseelstreken, druppels, vegen en schrappingen maakt ze een flux van vormen en lijnen.

​