Tim Van Laere Gallery is pleased to announce Edward Lipski's fifth solo show at the gallery. In this exhibition Lipski will show a new body of works that encompass the same hybridity as Lipski’s heritage rooted in Paraguay and Ukraine. On the one hand these works reference thematics that are close to the animal kingdom, which we often find in tribal art, while on the other hand we recognize a stylistic reference towards the Modernistic language of Sovjet sculpture. 

 

Lipski’s artistic practise is one filled with oppositions. The artist is interested in sculpture from all ages and cultures, and particularly in how images can evoke meanings, as well in the past, the present as the future. By researching the way visual concepts have altered throughout history, Lipski has fused different sculptural elements into a new visual language that crosses over the barriers of time and cultural appropriations. We can recognize elements from Imperial bustes in Monkey Head (2021), a reference to Brancusi’s kiss in Amoeba (2021) and a reference to Modernistic monuments in Hand (2021). Like a ‘cultural tourist’ Lipski observes the characteristics from different cultures and merges different aspects to invent a new narrative, which can only exist in an in-between space. His interest ranges from the seriousness of historic output to the ‘stereotyping’ of cultures, to even science-fictional tales based on certain cultural phenomena. 

 

His sculptures carry a strange duality where they feel ancient and futuristic at the same time. Cloth Monkey (2021) is a very fine example thereof. The rough edges and angular structure which reduces the monkey to an abstract shape clearly reminiscence the style of the Modernistic Sovjet architects and sculpturs, while the monkey itself refers to our primitive brain. The Cloth Monkey also carries a reference to the experiments on mother-infant relations by Harry Harlow in the 1950’s. This reveals yet another interest of the artist, where artificial objects - in this case the wire monkey - substitutes reality. 

 

The multifacetedness of his sculptures goes even further through his choice of materials. Concrete and steel are materials that shaped the modernist era, while his application of it - where he reveals the faults of the concrete - is a very natural process which comes closer to the materiality of stone, a very primal material used for sculptures. Just as certain images from the past could radiate a sort of magic, Lipski often makes connections with the rituals or mystical powers of an object. This is also present in his new sculptures by his addition of magnetite to the cement mixture, which adds a magnetic field to the sculptures. 

 

Edward Lipski (°1966, London, UK) lives and works in London. His works are in a number of international collections, such as S.M.A.K., Ghent; M HKA, Antwerp; Mudam Luxembourg; Arts Council, UK; Fondation Antoine de Galbert, Paris; Bonnefantenmuseum, Maastricht; Centraal Museum, Utrecht; BASMOCA, London; and Stedelijk Museum het Domein, Sittard.

​

​

​

​

​

Tim Van Laere Gallery presenteert haar vijfde solotentoonstelling van Edward Lipski. In deze tentoonstelling toont Lipski een nieuwe reeks werken met een gelijkaardige hybriditeit als Lipski's eigen afkomst, geworteld in Paraguay en Oekraïne. Enerzijds verwijzen deze werken naar thema's die dicht bij het dierenrijk aanleunen, wat we ondermeer vaak terugvinden in tribale kunst, anderzijds herkennen we ook een stilistische verwijzing naar de modernistische taal van de Sovjet-beeldhouwkunst.

 

Lipski's artistieke praktijk is er een vol opposities. De kunstenaar is geïnteresseerd in beeldhouwkunst uit alle tijden en culturen, en vooral in hoe beelden diverse betekenissen kunnen oproepen, zowel in het verleden, het heden als de toekomst. Door te onderzoeken hoe visuele concepten door de geschiedenis heen zijn veranderd, heeft Lipski verscheidene sculpturale elementen samengesmolten tot een nieuwe visuele taal die de barrières van tijd en culturele appropriatie overschrijdt. Zo herkennen we elementen uit keizerlijke bustes in Monkey Head (2021), een referentie naar de kus van Brancusi in Amoeba (2021) en een verwijzing naar Modernistische monumenten in Hand (2021). Als een ‘culturele toerist’ observeert Lipski de karakteristieken van verschillende culturen en voegt die aspecten samen tot een nieuw narratief dat losstaat van de realiteit en enkel kan bestaan ​​in een soort van tussenruimte. Zijn interesse gaat zowel uit naar de ernst van de geschiedschrijving als naar het ‘stereotyperen’ van culturen en zelfs naar sciencefictionverhalen die gebaseerd zijn op culturele fenomenen.

 

Al zijn sculpturen dragen een vreemde dualiteit waarbij ze tegelijkertijd heel oud en futuristisch aanvoelen. Cloth Monkey (2021) is daar een heel mooi voorbeeld van. De ruwe randen en hoekige structuur, die de aap herleidt tot een abstracte vorm, herinneren duidelijk aan de stijl van de modernistische Sovjet-architecten en beeldhouwers, terwijl de aap zelf verwijst naar ons primitieve brein. Cloth Monkey bevat ook een verwijzing naar de experimenten op moeder-kindrelaties door Harry Harlow in de jaren vijftig. Dit onthult nog een andere interesse van de kunstenaar, waarbij kunstmatige objecten - in dit geval de draadaap - de werkelijkheid vervangen.

 

De veelzijdigheid van zijn sculpturen gaat nog verder door zijn materiaalkeuze. Beton en staal zijn materialen die het modernistische tijdperk hebben gevormd, terwijl zijn toepassing ervan - waarbij hij de gebreken van het beton onthult - een heel natuurlijk proces is dat dichter bij de materialiteit van steen aanleunt, een oermateriaal voor sculpturen. Zoals bepaalde beelden uit het verleden een soort magie konden uitstralen, zo legt Lipski vaak verbanden met de rituelen of mystieke krachten van een object. Dit is ook aanwezig in zijn nieuwe sculpturen door zijn toevoeging van magnetiet aan het cementmengsel, dat een magnetisch veld toevoegt aan de sculpturen.

 

Edward Lipski (°1966, Londen, VK) woont en werkt in Londen. Zijn werken bevinden zich in een aantal internationale collecties, zoals S.M.A.K., Gent; M HKA, Antwerpen; Mudam, Luxemburg; Arts Council, VK; Stichting Antoine de Galbert, Parijs; Bonnefantenmuseum, Maastricht; Centraal Museum, Utrecht; BASMOCA, Londen; en Stedelijk Museum het Domein, Sittard.