Tim Van Laere Gallery is pleased to announce Spitzenmeesige Women (Schniddeldiddelson). In his second solo exhibition the German artist Jonathan Meese (b. 1970, Tokyo, lives and works in Berlin and Hamburg) is presenting a new series of paintings and drawings focusing on women. They are starring his mother, Barbarella, Lolita, Fräulein K.U.N.S.T., Scarlett Johansson, Mumina, Nofretete and Cara Delevingne, who currently is not only Britain's favourite Topmodel but also Topgurner—making fun of herself by playing with her face, showing what a useful mask it is: a subversive, humorous and playful performative act Meese deeply relates to in his art.

Women—this theme seems unusual for Meese at first sight, whose work is mainly identified with rather masculine dominated subjects like world history, original myths and heroic legends. On closer examination one discovers, though, that from the beginning women play an important role in Meese's painterly and also sculptural work. His early paintings from 2000, show an almost classical approach of act painting, following the tradition of the femme fatale. Although his artistic expression has changed to a more and more abstract expressionist style, his women still often appear in the role of an enchantress, seductress, vampire or witch. But Meese was never really concerned with the destructive power of the female sex inherent in this theme. Nor was he intent upon gender-specific questions. He even queries them in his performances, playing the role of a woman (Zarathustra – Die Gestalten sind unterwegs with Martin Wuttke in 2006), and in paintings showing figures with genitals of both sexes. To Meese the femme fatale is only interesting as an archetype of art, as a symbol of power. That applies to the image of the mother, too. Meese depicted his own mother, Brigitte, in many portraits and installations (MOR with TAL R in 2005)—as an animal, a general, a vampire and the goddess Isis and many more. Following Nietzsche, the mother in the artist's eyes is "the industry of nature." Known for the deconstruction of pictorial codes, Meese renews in his latest work the persistent power of often clichéd symbols which relate to the women as much as to love, the origin and nature: the heart, the spiral and the strawberry.

While dealing with a subject that has been discussed throughout the history of art, these works are a fine example of Meese's ability to play with the seemingly banal and renew its forces. Using his fingers for some paintings in his incomparable expressive manner, he even lends physical power to his figures.

Jonathan Meese has exhibited globally with museums and leading art galleries including solo shows at Museum der Moderne, Salzburg; Gem, The Hague; CAC Málaga, Málaga; Museum of Contemporary Art, North Miami; De Appel Center for Contemporary Art, Amsterdam; group shows at Middle Gate, curated by Jan Hoet; Museu de Arte de São Paulo, São Paulo; Guggenheim Museum, New York; Martin-Gropius-Bau, Berlin; National Center for Contemporary Art, Moscow; MARTa Herford, Herford; Centre Pompidou, Paris; The Saatchi Gallery, London; MoMA PS1 Contemporary Art Center, New York. His work is included in several public and museum collections a.o. Centre Pompidou, Paris; Dela Cruz Collection, Miami; Musée de Strasbourg, Strasbourg; Thyssen Bornemisza Art Contemporary, Vienna; Essl Museum, Klosterneuburg; Sammlung Falckenberg, Hamburg; Rubell, Family Collections, New York; Sammlung zeitgenössischer Kunst der Bundesrepublik Deutschland, Bonn; Sammlung Goetz, München; Statens Museum for Kunst, Copenhagen; Art Gallery of Ontario, Toronto.


Tim Van Laere Gallery kondigt met trots "Spitzenmeesige Women (Schniddeldiddelson)" aan. In zijn tweede solotentoonstelling in de galerie presenteert de Duitse kunstenaar Jonathan Meese een nieuwe reeks schilderijen en tekeningen, waarbij de focus ligt op vrouwen. In zijn werken zien we onder meer zijn moeder, Barbarella, Lolita, Fräulein K.U.N.S.T., Scarlett Johansson, Mumina, Nofretete en Cara Delevingne, die momenteel niet alleen het favoriete Britse topmodel is, maar ook de favoriete grimassentrekster; ze speelt met haar gezicht en spot zo met zichzelf. Op die manier laat ze zien hoe nuttig dit masker is – het is een subversieve, humoristische en speelse act, waar ook Meese zich in zijn kunst intensief mee bezighoudt.

Vrouwen, dat lijkt op het eerste gezicht een ongebruikelijk thema voor Meese. Zijn werk wordt vooral gekenmerkt door onderwerpen die ogenschijnlijk mannelijker zijn, zoals de wereldgeschiedenis, oorspronkelijke mythen en heroïsche helden. Wie echter beter kijkt, ontdekt dat vrouwen al vanaf het begin een belangrijke rol spelen in Meeses schilder- en beeldhouwwerken. Op zijn vroege schilderijen, vanaf 2000, zien we een bijna klassieke benadering waarbij handelingen worden uitgebeeld, in de traditie van de femme fatale. Hoewel zijn artistieke uitdrukkingen steeds meer zijn opgeschoven naar een abstracte, expressionistische stijl, verschijnen zijn vrouwen nog altijd in de rol van tovenares, verleidster, vampier of heks. Maar Meese heeft zich nooit echt bezig gehouden met de destructieve kracht van de vrouwelijke sekse die inherent is aan zijn thema. Het is ook nooit zijn bedoeling geweest om genderspecifieke vragen te stellen. Hij trekt de seksen in zijn uitingen zelfs in twijfel, door bijvoorbeeld de rol van een vrouw te spelen (Zarathustra – Die Gestalten sind unterwegs met Martin Wuttke in 2006) en via schilderijen waarin hij personages afbeeldt met geslachtskenmerken van beide seksen. Voor Meese is de femme fatale alleen interessant als een archetype van de kunst, als een symbool van macht. Dat geldt ook voor het beeld van de moeder. Meese heeft zijn eigen moeder, Brigitte, weergegeven in tal van portretten en installaties (MOR met TAL R in 2005) – als dier, als generaal, als vampier, als de godin Isis en nog veel meer. Voortbouwend op Nietzsche is de moeder ook bij deze kunstenaar de “industrie van de natuur”. Meese staat bekend om de deconstructie van picturale codes en vernieuwt in zijn nieuwste werk de blijvende kracht van symbolen die vaak clichématig worden gebruikt: symbolen zoals het hart, de spiraal en de aardbei, die net zoveel te maken hebben met de vrouw als met liefde, de oorsprong en de natuur.

Terwijl deze werken een onderwerp behandelen dat in de loop van de kunstgeschiedenis al veelvuldig besproken is, zijn ze ook een goed voorbeeld van Meeses vermogen om te spelen met het ogenschijnlijk banale, en om de kracht ervan opnieuw te laten zien. Door voor een aantal schilderijen op zijn onvergelijkbare expressieve wijze zijn vingers te gebruiken geeft hij zijn personages ook fysieke kracht.

Jonathan Meese heeft internationaal tentoongesteld in musea en galerieën waaronder soloshows in Museum der Moderne, Salzburg; Gem, Den Haag; CAC Málaga, Málaga; Museum of Contemporary Art, North Miami; De Appel Center for Contemporary Art, Amsterdam; groepstentoonstellingen bij Middle Gate, gecureerd door Jan Hoet; Museu de Arte de São Paulo, São Paulo; Guggenheim Museum, New York; Martin- Gropius-Bau, Berlin; National Center for Contemporary Art, Moscow; MARTa Herford, Herford; Centre Pompidou, Paris; The Saatchi Gallery, London; MoMA PS1 Contemporary Art Center, New York. Zijn werk zit in tal van publieke en museumcollecties waaronder Centre Pompidou, Paris; Dela Cruz Collection, Miami; Musée de Strasbourg, Strasbourg; Thyssen Bornemisza Art Contemporary, Vienna; Essl Museum, Klosterneuburg; Sammlung Falckenberg, Hamburg; Rubell, Family Collections, New York; Sammlung zeitgenössischer Kunst der Bundesrepublik Deutschland, Bonn; Sammlung Goetz, München; Statens Museum for Kunst, Copenhagen; Art Gallery of Ontario, Toronto.